ଦୁନିଆଁରେ ସମସ୍ତେ ସବୁକିଛି ଭୁଲି ଯାଇ ପାରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ମା'ର ମମତାକୁ ଭୁଲି ହୁଏନା । ବୋଉ ପଣତ କାନିର ମିଠା ପରଶ ଚିରକାଳ ଅବିସ୍ମରଣୀୟ । ଦେହରୁ ଟିକେ ଝାଳ ବୋହିଗଲେ ସେ ନିଜର ପଣତ କାନିରେ ପୋଛି ଦେଇଥାଏ । ଆଖିରେ କଣ ପଡିଗଲେ ତାର ପଣତ କାନିରେ ଆଫା କରିଦିଏ । ଝୁଣ୍ଟି ପଡିଲେ ସେହି ପଣତ କାନିରେ ଦେହରୁ ଧୂଳି ଝଡିଦିଏ । ଶୀତ ଲାଗିଲେ ସେହି ପଣତ କାନିରେ ଦେହକୁ ଘୋଡେଇ ଦିଏ । ଖାଇ ସାରିଲେ ପଣତ କାନିରେ ମୁହଁ ପୋଛି ଦିଏ । ପିଲାଟି ବେଳରୁ ସେହି ପଣତ କାନିରେ ହିଁ ମୋହ ଲାଗି ରହିଥାଏ । ବୋଉ ର ହାତରନ୍ଧା,ବୋଉର ସେନେହ ବୋଳା କଥା ,ଓ ମମତା ନା କିଏ ଭୁଲିଛି ନା ଭୁଲି ପାରିବ ।

ସେମିତି ଦେବବ୍ରତ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥିଲା ତାର ବୋଉକୁ । ଯୁଆଡେ ଗଲେବି ଘରକୁ ଫେରିଲେ ପ୍ରଥମେ ଧାଇଁ ଯାଉଥିଲା ବୋଉ ପାଖକୁ । ବୋଉର କୋଳରେ ଟିକେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ଶୋଇ ପଡୁଥିଲା । ଆଉ ତାକୁ ଲାଗୁଥିଲା ଯେମିତି ଦୁନିଆଁ ଯାକର ଖୁସି ଆସି ତା ହାତରେ ଧରା ଦେଉଛି । ଯେତେ ବଡ଼ ହେଲେବି ସବୁବେଳେ ବୋଉ ବୋଉ ହେଉଥିଲା । ଯେଉଁଥି ପାଇଁ ପୂଜା (ତାର ଭଉଣୀ) ତାକୁ ଚିଡାଉଥିଲା ଏବେ ସିନା ବୋଉ ବୋଉ ହେଉଛୁ । ଯେତେବେଳେ ବାହା ହେବୁ ମୁଁ ଦେଖିବି ଯେ ତୁ କେତେ ବୋଉ ବୋଉ ହେବୁ । ପାଠ ପଢା ସରି ଯାଇଥିଲେବି ବୋଉକୁ ଛାଡି କୁଆଡେ ବାହାରକୁ ଯାଉନଥିଲା । ତାକୁ ଲାଗୁଥିଲା ତା ବୋଉ ହିଁ ତାର ସର୍ବସ୍ଵ। କିନ୍ତୁ ଗାଁରେ କଣ ବା ସେ କରିବ । ତାର ସାଙ୍ଗ ମାନେ ବାହାରେ ରହି କେତେ ରୋଜଗାର କରୁଛନ୍ତି । ଗାଁ ଲୋକମାନେ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ଆକ୍ଷେପ କରି କହୁଛନ୍ତି । ତାର ବୋଉ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ସମୟରେ ବୁଝାନ୍ତି । ଆରେ ତୁ କେତେଦିନ ଏମିତି ମୋ ପିଛା ଧରିଥିବୁ । ଏତେ ବଡ଼ ହେଲୁଣି କାଲି ଯଦି ମୋର କିଛି ହୋଇଯାଏ ତୁ ପୁଣି ଏକଲା ରହିବୁ ତ'.. କିଛି କାମ ଧନ୍ଦା କର, ତୋର ଭବିଷ୍ୟତ ଅଛି ତେଣୁ ସେ ମନକୁ ବୁଝାଇ ହାଇଦ୍ରାବାଦରେ ରହୁଥିବା ତାର ଜଣେ ସାଙ୍ଗ ସହ ଯୋଗା ଯୋଗ କରି ତା ପରଦିନ ହାଇଦ୍ରାବାଦ ଅଭି ମୁଖେ ଯାତ୍ରା କଲା ମାତ୍ର ମନ ଆଇନାରେ ବୋଉର ପ୍ରତିବିମ୍ବ ସର୍ବଦା ତାକୁ ବିଚଳିତ କରିପକାଉଥିଲା । ଟ୍ରେନ୍ ରେ ବସି ଭାବୁଥିଲା ବୋଉକୁ ଛାଡି ସେ କିପରି ରହିବ ?ନିଦ ନ ଆସିଲେ କିଏ ତା ମୁଣ୍ଡକୁ ଆଉଁସି ଦେବ କାହା ପଣତରେ ସେ ମୁହଁ ପୋଛିବ ଏମିତି ଭାବନା ଭିତରେ ତା ଅଜାଣତରେ ଟ୍ରେନ୍ ଯାଇ ପହଞ୍ଚି ଯାଇଥିଲା ହାଇଦ୍ରାବାଦ ଷ୍ଟେସନରେ।

ଟ୍ରେନରୁ ଓହ୍ଲାଇ ସାଙ୍ଗର ଭଡ଼ା ଘରେ ପହଞ୍ଚି ସେଠାରେ ରହି କାମ ଟିଏ ଯୋଗାଡ କଲା। ଖୁସି ଖବର ଟିକୁ ବୋଉକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣଇ ଦେଲା। ସମୟ ପାଇଲେ ଫୋନ୍ ରେ ବୋଉଙ୍କ ସହ ଅନେକ ସମୟରେ କଥା ହୁଏ କାରଣ ବୋଉ ବିନା ତା ଜୀବନ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିରର୍ଦ୍ଧକ ହୋଇଯାଇଥିଲା। ଏପଟେ ବୋଉକୁ ମଧ୍ୟ କିଛି ଭଲ ଲାଗୁନଥିଲା । ଭାବୁଥିଲା ପିଲାଟା ଖାଉଥିବକି ନାହିଁ । କେମିତି ରହୁଥିବ, କଣ କରୁଥିବ ଏମିତି ନାନା ପ୍ରକାର ଚିନ୍ତା ଆସୁଥିଲା ତାର ମୁଣ୍ଡକୁ । ଦିନେ ବୋଉ ଦେବୁର ମାମୁଁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ବାହାରିଲେ। ସାଇତା ମନ ଲାଖି ଶାଢ଼ିଟିକୁ ଖୋଲିଲେ ସବୁ ଖେଳେଇ ଖାଳେଇ ଖୋଜିଲେ ମାତ୍ର ପାଇଲେ ନାହିଁ। ମନରେ ବିଶାଦ ଆଣି ମନ ଦୁଃଖରେ ବସିଥିବା ବେଳେ ହଠାତ୍ ଖବର ପାଇଲେ ଦେବୁ ଫୋନ କରିଛି। ଦେବୁର ଭଉଣୀ ମୋବାଇଲ୍ ଟି ଆଣି ବୋଉକୁ ଦିଅନ୍ତେ ଦେବୁ ଉତ୍କଣ୍ଠାର ସହ ପଚାରି ବସିଲା ବୋଉ କଣ କରୁଛୁ ? ବୋଉ କହିଲା ଗୋଟେ ଶାଢ଼ୀ ଖୋଜୁଛି କୋଉଠି ପାଉନି । ଦେବୁ କିଛି ସମୟ ଚୁପ ହୋଇଗଲା ।କିଛି ସମୟ ପରେ କହିଲା, ବୋଉ, ତୋ ଗଡରେଜରେ ଗତ ବର୍ଷ ଦୁର୍ଗା ପୂଜା ବେଳେ ଯେଉଁ ଶାଢ଼ି ଟା କିଣି ରଖିଥିଲୁ ସେଇଟା ଖୋଜୁଛୁ କି ? ବୋଉ କହିଲା ହଁ ପରା ! ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ବାଷ୍ପରୁଦ୍ଧ କଣ୍ଠରେ ଦେବୁ କହିଲା। ବୋଉ ଲୋ କିଛି ଭୁଲ ବୁଝିବୁନି ମୁଁ ପରା ସେହି ଶାଢ଼ିଟିକୁ ନେଇ ଆସିଛି। କେମିତି ନ ଆଣିଥାନ୍ତି ବୋଉ ତୋର ପଣତ ଛୁଆଁ ନପାଇଲେ ପରା ମୋର ଆଖିକୁ ନିଦ ଆସେନି ।ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ଫୋନର ପରିଭାଷା ବଦଳି ଗଲା ଏକ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ମୁହୂର୍ତ୍ତର ଆବେଗରେ । ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କ ପାଇଁ ଜଡ ପଲଟି ଗଲେ ଲାଗୁଥିଲା ସତେ ଯେପରି ଉଭେ ଉଭୟଙ୍କ ପ୍ରାଣର ସ୍ପନ୍ଦନ ଆର ଜନ୍ମ ଯାଏ।

ଦେବବ୍ରତ ବାରିକ 
ଆନନ୍ଦପୁର, କେନ୍ଦୁଝର