
ଜନ୍ମରୁ ଏ ଯାଏ
ସେଇ ଗୋଟିଏ ରୋଗ ମୋର,
ପିଲାବେଳେ ପୁଣି ଏବେ,
ସେ ରୋଗକୁ ନା ଡାକ୍ତର ନା ବଇଦ
ନା ତୁଟୁକା ମୂଳିକା, ନା ଝଡାଫୁଙ୍କା ।
କେଉଁ ଥିରେ ଭଲ ହୁଏନି ।
ଥାଏ କ୍ଷତାକ୍ତ ଯନ୍ତ୍ରଣା,
ଅସହ୍ୟ ପୀଡା ସାରା ମନକୁ
ପ୍ରତିକ୍ଷଣ କୋରିକୋରି
ଦେଉଥାଏ ଅଦୃଶ୍ୟ କଷ୍ଟ ।
ନା କହିହୁଏ,ନା ଦେଖେଇ ହୁଏ,
ନା ଏଥିରୁ ତ୍ରାହି ଥାଏ।
ଅକ୍ଟୋପାସ ପରି ସବୁବେଳେ,
ସବୁସ୍ଥାନରେ ସବୁ ପରିସ୍ଥିତିରେ ତ
ସାରା ଜୀବନ ମୋ ଶରୀରକୁ
କାବୁ କରିଥାଏ ।
ସେ ରୋଗ ଏକା ମୋର ନୁହେଁ,
ମୋ ଭଳି ଏ ସମାଜରେ ପ୍ରାୟ
ଏକ ତୃତୀୟାଂଶ ଲୋକଙ୍କର ।
ଦେହ, ମନ, ଆତ୍ମା କୁ କାବୁ କରିଦିଏ ।
ବାହାରି ବାକୁ ଜୁ ନ ଥାଏ ।
ରୋଗର ନାମ ହେଲା ଗରୀବ ।
ଆଉ ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ କଥା
ଏ ଗରିବୀପଣିଆର ସଦା
ଉପହାସ,ଜୁଲମ,ଅତ୍ୟାଚାର ହେଉଥାଏ ।
ଖାଇବାକୁ,ପିନ୍ଧିବାକୁ,ମୁଣ୍ଡ ଗୁଞିବାକୁ,
ଏ ସମାଜରେ ରହିବାକୁ ନଥାଏ ତାର ଅଧିକାର।
ଟିଟ୍କାରୀ ମରା ଚାଲେ ସମସ୍ତଙ୍କର ।
କେତେବେଳେ ସେ ବିଲରେ ଫୋଲଡ଼ନ ପିଇ
ସୁଖନିଦ୍ରା ଯାଇ ମୋକ୍ଷ ପାଇଯାଏ ତ,
ସୁଖନିଦ୍ରା ଯାଇ ମୋକ୍ଷ ପାଇଯାଏ ତ,
ଆଉ କେତେବେଳେ ବଣଜଙ୍ଗଲରୁ
ବିଷାକ୍ତ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇ,
ସବୁଥିରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଁ ନିଶା ସେବନ
କରେ ତ,
କେତେବେଳେ ତା ଘରର ଇଜ୍ଜତ
ରାଜରାସ୍ତାରେ ନିଲାମ ହୁଏ ।
କାହାର ଏଥିରେ ଦୋଷ,
ଗରୀବର,ଗରୀବ ପଣିଆର
ସୃଷ୍ଟି ସର୍ଜନା କରିଥିବା ଭଗବାନଙ୍କର,
ନା ଜୁଲମ କରୁଥିବା ବଡ଼ବଡିଆଙ୍କର ।
ଏ ଗରିବ ଶେଷରେ କେମିତି ବଞ୍ଚିବ ?
ଏ ଗରୀବକୁ କିଏ ଦୟା କରିବ,
ସେ କଣ କରିବ ।
ଗରୀବ ଶେଷରେ ହାୟ ହାୟ ହୋଇ କଣ ମରିବ ।
ପ୍ରଣତି ମହାପାତ୍ର
ବାଲେଶ୍ଵର
0 Comments
You can write now your valuable comments here. Off-topic comments may be removed or deleted without prior notice.