ଘର ନଂ-ଏଫ୍ / ୧୩ , ସେକ୍ଟର- ୪, ରାଉରକେଲା -୦୨
ଜାଣି ମୁଁ ନଥିଲି ଆହତ ଚଢେଇ
ଅବଶ ମୋ ଦୁଇ ଡେଣା
ପରାହତ ମୋର ଲୁହକୁ ଗଡେଇ
ଉଡେ ହୋଇ ବାଟବଣା ।
ପ୍ରଣୟର ଫୁଲ ଫୁଟିବା ଆଗରୁ
ହୁଏ କେବେ ବୃନ୍ତ ଚ୍ୟୁତ
ଭଲ ପାଇବାର ବସନ୍ତ ଉତ୍ତାରୁ
ବହେ ବୈଶାଖୀ ମରୁତ ।
ଦରିଆ ଦେହରେ ନିଜ ଛାଇ ଦେଖି
ସାଥୀ ବୋଲି ଭାବି ରହେ
ଏକା ଏକା ଏହି ବିଛଣାରେ ସଖୀ
ଆପଣା ଦେହକୁ ଦହେ ।
ଅଛି ସେହି ଜହ୍ନ ଅଛି ଗୋ ଆକାଶ
ବହୁଛି ନଈ ଶ୍ରାବଣେ
ତଥାପି ଗୋ ଜହ୍ନ ଲାଗଇ ଉଦାସ
ମେଘ କି ଏକଥା ଜାଣେ ?
ମନର ଭିତରେ ରଖିଥିଲ ଯଦି
ଏଡେ ଅବିଶ୍ବାସ କଥା
କି ପାଇଁ ମିଛରେ ଭାବଟାରେ ଛନ୍ଦି
ଦେଇଗଲ ଏତେ ବ୍ୟଥା ?
ନୀଡ଼କୁ ବାହୁଡା ବେଳ ଆଉ ସତେ
ପଡୁନାହିଁ ଭଲ ଜଣା
ବନସ୍ତର ପକ୍ଷୀ କହିଲେଣି ମୋତେ
ପାଗଳ ଭିତରେ ଗଣା ।
ଲୁହ ଧାରେ ନିତି ଦୁଇ ଆଖି ମୋର
ଦେଖୁନାହିଁ ଭଲ ବୋଲି
ବାଟେ ଥାଉ ଥାଉ ଭରା ସରୋବର
ଶୋଷରେ ମରୁଛି ଖାଲି ।
ବିଦାୟ ଲଗନେ ନେବ କେବେ ଯମ
ସୂରୁଯ ଆସୁଛି ନଇଁ
ପାରୁଅଛ ଯଦି ମମତା ମଲମ
ଦିଅ ଗୋ ଟିକେ ମଡେଇ ।
0 Comments
You can write now your valuable comments here. Off-topic comments may be removed or deleted without prior notice.